Powołał mnie Chrystus. Ja zaprawdę mogę powiedzieć, że On mnie powołał. Bo dlaczego ja, który posiadłem miłość kobiety, sympatie ludzkie. Dlaczego ja, przed którym otworem stał świat cały, mogłem pójść, gdzie chciałem, przyszedłem tutaj. Przyszedłem tutaj żyć dla Boga, dla Chrystusa. Przyszedłem uświęcić się. Przyszedłem stać się kapłanem wedle serca Bożego. I moim gorącym odtąd pragnieniem jest poświęcić się służbie Bożej. Bogu będę zawsze składał dzięki, że mnie wyrwał ze świata i przyprowadził do siebie. Chcę posiadać wiarę św. Piotra, mądrość św. Pawła, ale serce chcę mieć św. Jana. Serce czyste, niewinne. Nigdy już przez życie całe nie popełnię grzechu żadnego, z miłości dla Jezusa. Życie moje musi być w zgodzie z zewnętrzną szatą kapłańską. Odtąd z dala od świata chcę się uświęcić, muszę być kapłanem wedle serca Chrystusa.

Z Pamiętnika bł. ks. S. W. Frelichowskiego (3 I 1932 r.)
Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.

Przed rozpoczęciem rozważań zadałem sobie pytanie: czym dzisiaj dla młodego człowieka – w wieku szesnastu, dziewiętnastu czy nawet dwudziestu pięciu lat – jest Droga Krzyżowa? Dalej: czym ona jest dla mnie? Jak ją przejść w pełni świadomie, aby coś z niej zabrać dla siebie? Jak przeżywamy Drogę Krzyżową w dzisiejszym świecie? Co z niej wynika, czy nie pozostaje godzinnym nabożeństwem, które kończy się i zapomina?

Chciałbym zaprosić do przejścia drogą, pamiętając o słowach Jezusa. Więcej – chciałbym abyśmy te słowa potraktowali jako klucz, jako hasło otwierające inny wymiar Drogi. Proszę, aby przy każdej stacji pierwszym skojarzeniem był Jezus, który mówi mi: „nie płacz nade mną lecz raczej nad sobą.

Tradycja odprawiania drogi krzyżowej powstała w Jerozolimie (Via Dolorosa). W średniowieczu rozpowszechnili ją franciszkanie, którzy oprowadzając pątników, zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Liczbę czternastu stacji ustalono w XVII wieku. W kościołach katolickich droga krzyżowa przedstawiana jest w obrazach lub rzeźbach rozmieszczonych najczęściej na ścianach bocznych świątyni. Stacje drogi krzyżowej to nie tylko odtworzenie wydarzeń z ostatnich dni Chrystusa. Mają one swą bogatą symbolikę. Dla katolików są również podstawą rozważań medytacyjnych. Jan Paweł II odprawiał drogę krzyżową w każdy piątek przez cały rok i codziennie w wielkim poście. Nową formą odprawiania drogi krzyżowej w Polsce, powstałą w XXI w., jest Ekstremalna Droga Krzyżowa (EDK), zainicjowana w 2009 r. w Krakowie przez ks. Jacka Stryczka. Do 2017 roku odbyło się 9 edycji tego wydarzenia, które corocznie organizowane jest w okresie Wielkiego Postu w ponad 100 miastach Polski[2]. EDK polega na przejściu co najmniej 40 km trasy, na której rozmieszczonych jest 14 stacji drogi krzyżowej. Uczestnicy przechodzą nocą w milczeniu trasę, rozważając stacje drogi krzyżowej według przygotowywanych corocznie przez organizatorów materiałów. Nowa forma drogi krzyżowej zdobywa z roku na rok coraz większą popularność. W 2015 r. na EDK wyruszyło 11 tys. osób, rok później, czasie 8 edycji udział wzięło ok. 26 tys.osób. W roku 2017 według organizatorów ekstremalną drogę krzyżową przeszło ok. 52 tys. uczestników na 457 różnych trasach w 252 miastach Polski i Europy. Do nowych form odprawiania Drogi Krzyżowej zaliczyć można również Muzyczną Drogę Krzyżową na chór mieszany i orkiestrę, z muzyką autorstwa Michała Biechowskiego i słowami Doroty Barwińskiej, pod kierownictwem dyrygenta Mateusza Lewandowskiego. Muzyczna Droga Krzyżowa Biechowskiego jest wykonywana cyklicznie w formie muzycznego wydarzenia sakralnego od 2015 roku w świątyniach Województwa Kujawsko-Pomorskiego